En sıradan görünenin arkasında ne tür iktidar ilişkileri, nasıl bir insanî birikim ve hafıza var? En bilindik dediğimiz davranışlarımızın, pratiklerimizin arkasında, aslında kendimize yabancılaştığımız nasıl bir ezberleme süreci var? “Büyük” meselelerin yanında “incelemeye” tenezzül edilmeyen, karanlıkta kalmış, mevzular ne kadar önemli? Hangisi daha önemli? Açıkça zor kullanarak sağlanmaya çalışılan düzen mi, çok daha incelikli iktidar teknolojileriyle sağlanan rıza ve uyum mu? Hangisine karşı gösterilen tepki ve direniş, insanın kendisine yabancılaşmasını azaltabilecek bir güce sahip?
(Ferhat Kentel'den alıntı)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder