Bir gün Süleyman aleyhisselam, o kuvvet ve haşmetiyle yürürken bir yandan bir alay karınca geçti. Karıncaların hepsi, tazim etmek üzere huzurna vardılar. Bir an içinde binlerce, hatta daha da fazlakarınca huzura vardı.
Bir karınca hemencecik huzura gelmedi. Yuvasının önünde bir toprak tepesi vardı. O karınca, o tepeyi düzeltmek için yel gibi toprak zerrelerini birer birer taşımaktaydı.
Süleyman aleyhisselam, bu karıncayaı yanına çağırıp dedi ki:
Ey karınca, görüyorum ki güçsüz kuvvetsizsin. Nuh aleyhisselamın ömrü ile (ki 950 sene yaşadığı rivayet edilir) Eyyub aleyhisselamın sabrına sahip olsan yine bu tepeyi kaldırmaya kudret bulamazsın, yine işin başa çıkmaz.
Bu iş senin gibisinin kolu ile kuvveti ile yapılamaz. Bu tepeyi sen kaldıramazsın ki..
Karınca dile geldi de:
Padişahım... dedi.
Bu yolda ancak himmet ile yürünebilir. Sen benim yaratılışıma bakma. Himmetimdeki yüceliğe bak. Benden ayrı bir karınca var göremiyorum onu. Fakat beni aşk tuzağına çekti. Bana dedi ki:
Sen şu toprak tepeyi buradan atar, bu tepeyi dümdüz yol yaparsan, ben de senin yolundan bu ayrılık kayasını kaldırır o zaman seninle düşer kalkarım.
Şimdicek ben de bu işe bel bağladım, bu toprak taşımaktan başka işim gücüm yok. Bu toprağı kaldırırdümdüz bir hale getirirsem vuslatını elde edebileceğim. Bu hususta çalışıp çabalarken ölürsem hiç olmazsa yalan yere davaya girmiş sayılmamya..
Feridüddin Attar.. (Ömer Öztürkmen'in Karıncılardan Özür Dilerim adlı kitaptan alıntıdır...)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder